- divinitus
- dīvīnĭtus, adv. [id.], from heaven, by divine providence or influence (class.).I.Prop.:II.
divinitus latae suppetiae,
Plaut. Am. 5, 1, 53; cf.:non partum per nos, sed divinitus ad nos delatum,
Cic. de Or. 1, 46, 202: Lucr. 2, 180; 5, 199:divinitus accidere,
Cic. Part. 23 fin.:velut prodigio divinitus facto,
Quint. 1, 10, 47:forte quadam divinitus super ripas Tiberis effusus,
Liv. 1, 4, 4:casu quodam an divinitus,
Suet. Claud. 13 fin.; cf.:seu forte seu divinitus,
Aur. Vict. Vir. Ill. 2:quia sit divinitus illis Ingenium,
Verg. G. 1, 415.—Transf.A.By divine communication, by inspiration, prophetically:B.solus hic homo'st, qui sciat divinitus,
Plaut. Curc. 2, 1, 33; Lucr. 1, 736; 5, 52; Cic. Sull. 15, 43; id. de Or. 1, 7, 26;and opp. conjectura,
Suet. Caes. 1 fin. Ruhnk.:inspirata,
Vulg. 2 Tim. 3, 16.—Divinely, admirably, excellently (mostly Ciceronian):quae philosophi divinitus ferunt esse dicta,
Cic. de Or. 1, 7, 28:dicta,
id. de Or. 3, 1 fin.; 2, 2, 7; cf.:loquitur Pompeius,
id. Att. 2, 21 fin.:scripta,
id. Fam. 1, 9, 12:ille locus inductus a me,
id. Att. 1, 16, 9:meriti homines de me,
id. de Sen. 12:corpus humare,
Varr. L. L. 5, § 148.
Lewis & Short Latin Dictionary, 1879. - Revised, Enlarged, and in Great Part Rewritten. Charlton T. Lewis, Ph.D. and Charles Short. 2011.